Muziek (1928 - 2012)
Het was eind jaren ’60. De studentenrevolutie in Parijs was uitgewoed, de Praagse lente gesmoord, Benno Ohnesorg had in Berlijn ongewild de weg voor de RAF geëffend. Mijn jaargenoten en ik besloten dat de tijdgeest rijp was om het jasje en de stropdas definitief in de kast te hangen en alle lichaamsbeharing ruim baan te geven boven spijkerbroek en meer of minder welvoeglijk shirt. Foto’s uit die jaren op de website van de Volac (oud-leerlingen Adelbert College) getuigen van die vermommingen. Bij mijn entree op het Adelbert had ik een cultuur aangetroffen die ik bijkans voor onmogelijk had gehouden na mijn opgroeien in meer volkse steden. De in mijn ogen “oudere” docenten die grotendeels de oprichting van de school in 1954 hadden meegemaakt, waren nog onberispelijk in pak gehuld, een niet gering deel van de oudere leerlingen trouwens ook. Van die leerlingen stemde meer dan 65% bij de leerlingenverkiezingen van 1970 VVD. Ik was er heilig van overtuigd dat de wereld Wassenaar had vergeten in te lichten omtrent de ontwikkelingen en dat Wassenaar geen boodschap aan de wereld had. Bij het langzamerhand deel worden van deze gemeenschap ontdekte ik dat die oudere meneren tegen wie ik zo opkeek op hun heel eigen wijze een prachtige relatie met hun leerlingen hadden opgebouwd, die leidde tot schitterende feesten, geestscherpende academie-avonden, spitse cabaretvoorstellingen en prachtige toneelvoorstellingen. De creatieve geesten van toen, Henk Gerritsen, Josef Smolders, Willem de Hoogd sr., de dwarsige Niek Duister, de excentrieke Tom van Gennip, Lou van Berkel en anderen kregen alle ruimte van genereuze schoolleiders als Jo Brons en Sjef Meulenberg. Als in 2014 het 60-jarig bestaan gevierd wordt zal geen van bovenstaande pioniers er meer bij zijn. Als laatste van de genoemden is op zaterdag 1 december Lou van Berkel overleden. Lou was het muzikale hart van het Adelbert in de eerste dertig jaren. Alles wat noten op zijn of haar zang had werd door hem begeleid. Van persoonlijke hoogstandjes door Ietje Claessen of Sjef Meulenberg tot grote koorproducties bij kerstvieringen. Lou bewoonde tot de verhuizing in 1978 de nieuwste barak aan de Stadhoudersweg, tegen de tuinen van de huizen aan de van Zuylen, aan de kopse kant van de aula, als informele dependance van diezelfde aula, zonder gevaar voor geluidsoverlast. Dat zou anders worden in de nieuwbouw. Een ongetwijfeld hoogdoorgeleerde bouwheer had de geniale inval gehad de creatieve vleugel direct boven de docentenkamer te positioneren. Rapportvergaderingen werden vanaf dat moment standaard begeleid door stembrekende puberzang en fanatieke slagwerkoefeningen. Het sectiehoofdenberaad kreeg geen enkele kans te vergeten waarom het in het onderwijs eigenlijk te doen was. Kom daar heden ten dage nog eens om in kringen van bestuursraden. Overigens zou deze geniale bouwkundige move in deze eeuw worden hersteld middels de verbanning van de Lancelli’s naar de buitengewesten. Lou heeft nog tot een eind in de jaren ’80 zijn afdeling bestierd samen met Marianne, Marijke, Leo en Josef. Hij deed dat met een groot hart voor de jeugd, gekoppeld aan een uitgebalanceerd gevoel voor traditie en altijd optimistisch. Het cliché van de verzurende oudere docent was op hem op geen enkele wijze van toepassing. Zijn humor en humeur hielden hem jong tot de laatste lessen die hij gaf. Afkomstig uit een geslacht dat de wegende middenstand van Nederland bediende was hij beslist geen krentenweger maar toonde hij een perfecte balans.
Bob Hakkeling (docent Duits 1969-2009)